Kien 10: Vrouwengevangenis

Ik parkeer mijn auto op een verlaten parkeerterrein. Voor me een enorme betonnen bunker met kleine raampjes voorzien van tralies. Een van mijn grote dromen gaat vandaag in vervulling. De vrouwengevangenis ligt voor me. De bij andere klanten zo vlot verlopende entree lijkt nu eindeloos te duren. Om te beginnen moet ik alles inleveren wat ik bij me heb. Álles wordt bekeken en geopend. Door een poortje, dat blijft afgaan (had dat gezegd dan had ik al mijn sieraden thuis gelaten). Een aardige dame fouilleert me vriendelijk doch grondig. Dan volgt nog een standaard ‘screening’. En blijken deze bewaarders heel veel van mij te weten. Ik vind het spannend. Iedere stap brengt me letterlijk naar een nieuwe poort van tralies. Daar zit ik dan, alleen, tussen hekken van ijzer… ik voel mijn hart bonken. Dit is spannend!

Plotseling zie ik een vriendelijk gezicht opduiken aan de andere kant van een hekwerk. Mijn gids voor vandaag. Hij geeft mij een uitgebreide briefing. Wat mag ik wel en wat mag ik absoluut niet zeggen! Ik mag niet zeggen dat ik een kind heb, waar ik woon, wat mijn achternaam is, hoe mijn vriend heet, voor welk bedrijf ik werk. De lijst lijkt eindeloos. Ik maak me best zorgen, wat als ik toch per ongeluk? Mijn frisse gids kijkt me serieus in mijn ogen ‘Je hebt hier te maken met vrouwen die hier zitten voor soms de zwaarste vergrijpen’. ‘En het is mijn taak om jou geen enkel risico te laten lopen’. Op de een of andere manier voel ik me, ook na deze laatste zin, verre van veilig. Ik ga ‘gewoon’ mijn werk doen toch?
Op het binnenterrein van het complex zijn grote ruimtes waar gewerkt wordt. Veel productiewerk. Als we een deur doorgaan weet ik niet wat ik zie. Een compleet ingericht callcenter in de vrouwengevangenis! Ja echt. Mijn werkveld voor vandaag.

Zo’n twintig vrouwen kijken mij verwachtingsvol aan. Bij mijn introductie denk ik alleen maar ‘ik mag niet zeggen dat ik een kind heb’. Het klinkt continu als een soort mantra in mijn hoofd. Ieder woord wat ik zeg weeg ik af. Hoe ga ik, altijd vol improvisatie, mijn training geven? Als ik na mijn intro iedereen aanzet tot het maken van aantekeningen zie ik een van de bewaarders even bedenkelijk kijken. Papier uitdelen aan deze dames blijkt niet het probleem maar ze allemaal een pen geven… een pen kan ook een gevaarlijk wapen zijn, vertelt de bewaarder me later.

Ik merk dat ik niet kan trainen vol mantra’s in mijn hoofd. En daarbij een training voor werving van een goed doel waarbij de natuur centraal staat. In het script staan zinnen als ‘Gaat u weleens de natuur in met uw kinderen’. Wat pijnlijk. De meeste vrouwen die hier zitten zijn moeder. En zitten hier nog wel even. Er zit niets anders op dan alles los te laten en gewoon een training te geven. Ik heb heel wat trainingen in callcenters gegeven maar zelden zo’n talent bij elkaar gezien! Met deze groep zijn hoge scores te behalen. Ik geniet. Ze gaan ervoor deze dames.

Mijn gids geeft aan dat ik heel interessant ben voor deze dames. Ik ben hun buitenwereld. Ik ben iemand anders dan ze dagelijks (soms al heel lang) zien. En dat blijkt… het duurt niet lang voordat ik van veel weet waarom ze hier zitten en hoe hun thuissituatie is. Ik denk aan mijn kleine jongetje die vanavond zijn armpjes om me heen slaat als we samen een verhaaltje lezen in zijn warme bedje. Dit zijn ook moeders. De verhalen maken me nieuwsgierig naar het ‘waarom’. Bolletjes slikken voor geld. Inbraak voor geld. En veel verhalen die starten met een heel ongelukkig leven, vol geweld.

De topper van de dag. De dame met de hoogste score. Het grootste talent in telemarketing. Pas helemaal aan het einde van de dag vertelt ze dat hier zit voor het ‘grootste vergrijp’. Ik slik. Ik durf niet te vragen of ik het juiste denk. Het is een grote mediazaak geweest, zo vertelt ze verder. Haar hele gezin is erbij betrokken. Haar man en zoon zitten ook achter tralies. Ik weet me geen raad met dit verhaal. Had ik zojuist nog groot respect voor de verkooptalenten en drive van deze dame. Denk ik nu aan de slachtoffers die ze heeft gemaakt. Ik kan een misselijk gevoel niet onderdrukken. Ik maak me professioneel los uit dit gesprek. Teveel informatie is niet goed. Ik moet verder met mijn opdracht. ‘Het zwaarste vergrijp’, het blijft in mijn hoofd rondzingen.

De pennen moeten worden ingeleverd bij de bewaarder… er ontbreken er drie. Alle deuren gaan dicht en de bewaarders gaan er demonstratief voorstaan. Eerst alle Bic’s op z’n plek, dan pas de deur open. Ik hou m’n adem in. Waarom moesten er zo nodig aantekeningen worden gemaakt? Een voor een worden de pennen ingeleverd. En de deur kan open. De dames gaan terug naar hun cel. Ik mag naar buiten. De wereld in. Lekker naar huis.
Thuis kan ik het niet nalaten om details van de mediazaak te googlen. Al snel wordt duidelijk waar het om gaat. Gruwelijke details zijn te lezen. Het brengt me in verwarring. De topper van de dag, was ze toch? Nee.

Het lastigste moet dan nog komen. Ik ga meer trainingen geven. En zal deze dames vaker gaan zien en spreken. Nu ik zoveel details weet, is dat heel lastig. Een mindset blijkt het beste te werken. Mijn opdrachtgever betaalt mij voor het beste resultaat. Daar ga ik voor! En zij ook, zo blijkt…

By far mijn spannendste opdracht in 10 jaar ondernemerschap: de trainingen die ik mocht geven in de vrouwengevangenis in Zwolle.